‘Rouw is met een o, maar voor mij met een a’

Op een lenteavond gaat Carl met zijn vrouw Babette wandelen. Ze worden aangereden door een busje. Babette raakt zwaar gewond en overlijdt. Ze doneert haar organen en redt daarmee meerdere levens. Haar man Carl vertelt over deze ingrijpende gebeurtenis, het afscheid en de moeilijke tijd erna.

Een liefde die begon bij een boom

‘Babette en ik werden verliefd op elkaar toen we samen in een studentenhuis woonden. De vonk sprong over bij een boom in de Drunense Duinen, een natuurgebied waar we vaak gingen wandelen en picknicken.’

Een noodlottig ongeluk

‘We zijn 26 jaar samen geweest. Daar kwam een abrupt einde aan toen we op een zonnige avond de hond uitlieten. Achter ons hoorde ik een busje aankomen, maar we liepen goed aan de kant. Ineens voelde ik dat mijn hand omhoog werd getrokken en zag ik Babette voor me uit vliegen. Het busje had haar aangereden. Ik zag meteen dat het helemaal mis was. In het ziekenhuis stelden ze vast dat haar hersenen door de klap onherstelbaar waren beschadigd. Haar levenskans was nul.’

Ze wilde haar organen doneren

Carl en Babette hadden allebei een donorregistratie en wisten dit van elkaar.

‘Babette en ik waren allebei als donor geregistreerd, dat wisten we van elkaar. Al snel kwam donatie aan de orde en kort daarna kwamen 2 orgaandonatiecoördinatoren gesprekken met de hele familie voeren. Iedereen stond 100% achter donatie. Onze zoon, die toen 12 was, had alleen moeite met haar hart. Hij zei: daar zit ik in. Maar hij begreep wat donatie inhield en vond het uiteindelijk goed.’

Een zorgvuldige en respectvolle aanpak

Carl voelde zich gehoord en goed begeleid in het donatieproces.

‘We werden overal bij betrokken en alles werd heel goed uitgelegd. Niemand was opdringerig, er was ook ruimte voor nee. We mochten Babette begeleiden tot in de operatiekamer. De chirurg zei ook: straks zie je bij de achteruitgang 6 ambulances klaarstaan. Dat was zo. De logistiek is prachtig geregeld, en het is goed dat je daarop voorbereid wordt.’

Het gevoel dat ze nog dichtbij is

‘Voor mijn gevoel heeft Babette zich onmiddellijk na het ongeluk losgemaakt van haar lichaam. Ze is nog steeds aanwezig, maar haar ziel is uit het leven gerukt. Dat er na ons leven iets volgt, is voor mij een werkelijkheid. Er is meer dan wij beleven. Of je nou katholiek, boeddhist of moslim bent, we zeggen allemaal hetzelfde: de ziel maakt een reis.’

"Rouw is rauw"

Carl beschrijft zijn verdriet als rauw en eenzaam.

‘Rouw wordt geschreven met een o, maar voor mij is het met een a. Degene van wie ik zielsveel hield, ben ik kwijt. Het is een rauw proces. Je wordt er ineens ingegooid, je mag het op alle vlakken alleen doen. In mijn omgeving heb ik veel onhandigheid en afstand ervaren. In het begin lijkt het wel of je melaats bent, terwijl je juist behoefte hebt aan contact en troost.’

Haar organen redden levens

‘Babette was heel levenslustig. Ze was GZ-psycholoog in de revalidatie en het laatste jaar werkte ze in de longrevalidatie. In dat licht is het jammer dat haar longen door de klap te zeer beschadigd waren voor donatie. Wel zijn haar hart, nieren, alvleesklier en lever getransplanteerd. Na 6 weken hoorden we dat alle transplantaties geslaagd waren.’

Haar dood heeft anderen geholpen

Carl weet dat Babette’s donaties levens hebben gered. Toch voelt dat (nog) niet als troost.

‘Uiteindelijk zal het wel helpen dat ik weet dat die mensen nu kunnen leven dankzij Babettes organen, dat ze een beetje voortleeft. Tot nu toe is dat nog geen troost voor mij. Dat anderen blij zijn met haar organen, verzacht mijn pijn niet. Pas als ik door het verdriet heen ben, kan ik me meer naar buiten richten en zien wat Babette voor die mensen heeft betekend en hoe dat paste in haar leven.’

Elke week terug naar de boom

‘Nog steeds ga ik elke week naar de boom in de Drunense Duinen. Het is echt onze boom. Een jaar na het overlijden van Babette hebben haar ouders en zussen ook een boom voor haar geplant, in haar geboorteplaats Voerendaal. Ook collega’s hebben een boom voor haar geplant. Een mooi symbool.’