'Ze heeft kort, maar voluit geleefd'

Fleur was een vrolijk meisje dat elke dag begon met zingen en dansen. Ze hield van de natuur, haar stokpaard en het spelen met haar zus Meike. Op een gewone avond gebeurde het ondenkbare: ze werd aangereden en overleed aan haar verwondingen. Haar organen redden daarna vijf andere levens.

Een levendig meisje vol energie

Fleurs moeder Yvonne herinnert zich haar dochter als een kind dat meteen na het wakker worden volop leefde. ‘Zodra Fleur ’s ochtends wakker werd, stond ze aan. Dan begon ze te zingen en dressuur te doen met haar stokpaard.’ Ook haar vader Ed vertelt met een glimlach: ‘Ze hield ook van de natuur en was graag aan het water, zoals op een plek aan het Leukermeer.’

Die avond speelde Fleur nog samen met haar zus Meike op het veldje voor hun huis. Toen Ed wilde wegrijden, rende Fleur nog even naar hem toe. ‘Ze wilde hem nog een kusje geven,’ zegt Yvonne. ‘Ze stak over voor onze bus en werd geschept. De bestuurster van de auto kon er niets aan doen, zij kon Fleur niet zien en Fleur die auto niet.’ Meike zag het ongeluk gebeuren. ‘Het leek net een film. Ik zag alles in slow motion. Stukjes rondvliegend glas en Fleur die de lucht in vloog en op de grond belandde.’

De ernst drong niet meteen door

Direct na het ongeluk kwamen er toevallig twee fietsers langs die op de intensive care werkten. ‘Ze zagen aan Fleurs pupillen dat ze hersenletsel had,’ vertelt Yvonne. ‘Maar ik dacht: ze ademt, dat is een goed teken.’

Er volgde een hectische situatie met een traumahelikopter en ambulance.
‘Toen ze tegen ons zeiden dat het zeer ernstig was, dacht ik nog: als ze niet meer kan lopen, gaat ze wel naar rolstoeldansen,’ zegt Yvonne. ‘Zelfs toen we hoorden dat ze niets meer voor Fleur konden doen, kwam het niet binnen door de shock.’

Fleur had net les gehad over donatie

Het onderwerp orgaandonatie kwam al snel ter sprake, en Ed en Yvonne hoefden er niet lang over na te denken. ‘Toen wij 21 waren, stond een kennis op de wachtlijst voor een transplantatie, maar er kwam geen hart, ze overleed,’ vertelt Ed. ‘Toen hebben we ons als donor geregistreerd.’

Fleur had er ook over nagedacht, vertelt Yvonne. ‘Een paar weken voor Fleurs ongeluk had ze op school nog les gehad over orgaandonatie. Ze wilde alles doneren, had ze gezegd, behalve haar ogen, want daar had ze haar hele leven door gezien. Raar als je bedenkt wat er kort daarna gebeurde.’

Een zorgvuldige en emotionele begeleiding

De dag na het ongeluk stond in het teken van onderzoeken. ‘We waren overal bij en zagen dat Fleur nergens meer op reageerde,’ vertelt Ed. ‘Voor ons kloppen die spookverhalen over hersendood en donatie niet, dat hebben we met eigen ogen gezien.’

Toch was het proces ook emotioneel voor de betrokken zorgverleners. ‘Degene die ons bijstond, had in zijn 8 jaar ook nog nooit meegemaakt dat een kind ging doneren,’ zegt Ed. ‘Hij worstelde met zijn emoties.’

De moeilijkste ochtend van ons leven

Yvonne en Ed mochten nog één nacht bij Fleur zijn. ‘De volgende nacht hebben we tegen Fleur aan geslapen. In alle ellende was het een cadeautje dat we haar nog even bij ons hadden,’ zegt Yvonne. Maar de volgende ochtend brak aan. ‘Om 10 uur ging ze naar de OK. Dat was het moeilijkste moment in mijn leven. Maar we kregen Fleur heel mooi terug, met alleen een smalle pleister.’

Later kwam de echte klap, tijdens een bezoek aan het ziekenhuis. ‘We gingen even naar de kamer waar Fleur had gelegen. Toen ik de klok zag, stortte ik in. Die hele nacht heb ik op die klok gekeken en afgeteld, want ik wilde niet dat het 10 uur zou worden.’

Een gat in ons hart

Het leven na het verlies van Fleur is zwaar, vertelt Yvonne. ‘Kort na Fleurs dood waren we vooral moe. Ik kon niet mee in de snelheid van het leven. En ook na lange tijd blijft het moeilijk. Er zit een gat in ons hart, het voelt als een amputatie.’

Het verdriet zit in de dagelijkse dingen. ‘Zoals nog maar voor drie mensen wassen. En de doos met carnavalskleren opendoen. Heel confronterend. Maar we beseffen dat Fleur voluit heeft geleefd, al was het kort. En haar vriendinnetjes zijn allemaal gaan paardrijden. Iedereen vond dat te duur, net als wij, maar het kan zomaar afgelopen zijn.’

Dochter Meike zegt: ‘Ik vroeg of papa en mama nu minder bang zijn voor de dood, en toen zeiden ze dat ze dan bij Fleur zouden zijn. Ze hebben ook minder te verliezen, want hun ergste nachtmerrie is waarheid geworden.’

Fleur gaf vijf mensen een nieuw leven

Na zes weken ontving het gezin een brief over de transplantaties. ‘Toen waren we ontzettend trots op onze kanjer,’ zegt Ed. ‘Fleur heeft vijf mensen een beter leven gegeven met haar organen. Van een van de ontvangers hebben we een bedankbrief gekregen. Heel ontroerend, prachtig.’