'Haar afscheid was een feestje waar ze zelf graag bij was geweest'

Daphne wist al halverwege haar zwangerschap dat haar dochter Larimar een hartafwijking had. “Larimar was vernoemd naar een steen uit het geboorteland van haar vader, de Dominicaanse Republiek. Ze groeide op bij mij, en later ook met Kees, die ze al vanaf haar geboorte kende en met wie ik later trouwde. Ze was vrolijk en sociaal, en ging graag naar school.”

Toen Larimar zes jaar oud was, stond er een zware operatie gepland. Ze had nog geen klachten, maar de artsen vonden dit het juiste moment.“Met die beslissing gingen ze heel zorgvuldig om. Ze vertelden ons nadrukkelijk dat zíj die namen. Maar toch waren we onrustig.”

Een moeilijke operatie

“We vertelden haar dat ze geopereerd zou worden en toen schrok ze, maar ze herpakte zich snel. Op de dag van de operatie stopte ze ook haar nieuwe zwempak in haar koffertje. Aan onze hand huppelde ze het ziekenhuis in.”

De operatie verliep technisch goed, maar Larimar bleef in coma.“De artsen kregen Larimar niet direct stabiel, dus moesten ze haar opnieuw opereren. Haar borstkas bleef open: ik kon het hart van mijn kind zien kloppen. Want het klopte, de operatie was geslaagd!”

Maar daarna ging het mis.“Een bloedpropje had ernstige schade aangericht in haar hersenen. Eerst leek ze het te overleven, dan zou ze ernstig gehandicapt blijven. Maar later bleek ze hersendood te zijn. Het was pure pech. Er zijn geen fouten gemaakt, maar het is wel fout gegaan.”

Het besluit om haar organen te doneren

Daphne twijfelde niet toen de vraag kwam of Larimar haar organen kon doneren. “Ik vond het vanzelfsprekend. Ik vergeleek het met een prachtige jurk die haar niet meer paste; die gaven we door aan iemand die ’m nu beter kon gebruiken.” Ook haar man Kees stond er volledig achter. En tot Daphnes opluchting stemde ook Larimars biologische vader in. “Daar was ik blij mee.”

Een afscheid vol liefde en kleur

Het afscheid van Larimar was allesbehalve somber. “We hadden popcorn, suikerspinnen en ballonnen. Kinderen renden verkleed als piraten, prinsessen en cowboys door de kerk. Ze klopten op de kist en riepen ‘Larimar! Larimar!’. Toen we de kist wegbrachten, zat die onder de glitters van hun tekeningen en verkleedkleren. Het was een feestje waar Larimar zelf graag bij was geweest.”

Haar organen redden drie kinderen

“Met Larimars nieren en lever zijn drie kinderen geholpen. Het voelt passend dat het kinderen zijn.” Voor Daphne geeft dat troost, al geeft het geen betekenis aan Larimars dood. “Ik ben blij dat haar organen drie gezinnen het verdriet besparen dat wij voelen.”

Het leven daarna

Daphne en Kees blijven Larimar herdenken, vooral op haar sterfdag en verjaardag.“Dan komen we nog steeds met een aantal mensen samen, ook vriendinnetjes van Larimar.”

Het verdriet blijft, maar er kwam ook nieuw geluk. “We hebben het geluk dat we een paar jaar later ook ouders mochten worden van twee prachtige adoptiekinderen. Die zijn beslist geen vervanging voor Larimar, het staat naast elkaar. Maar het geeft wel meer zin aan het leven. Daar ben ik dankbaar voor.”