'Je kind verliezen, dat klopt niet'

Op een avond raakte Kjell, een jongen van bijna 16, betrokken bij een auto-ongeluk. Hij overleed kort daarna aan zijn verwondingen. Zijn ouders, Erica en Roland, vertellen over hun geliefde zoon, het afscheid, en hoe zijn orgaandonatie drie mensen een nieuw leven gaf.

Een jongen die mensen samenbracht

Kjell was een sociale jongen met een groot hart. “Hij was een verbinder,” vertelt zijn vader Roland. “Hij bracht allerlei vrienden samen, vaak ook oudere jongens. Met zijn knalblauwe ogen was hij echt een charmeur. Op vakantie in Spanje keken alle meisjes hem na.”

Zijn moeder Erica herinnert zich hoe hij met vrienden een oude stacaravan omtoverde tot een ‘keet’ – een plek vol gezelligheid. “Er zat altijd een groep van zo’n tien jongens. Soms nog meer. Er werd muziek geluisterd, gelachen, gepraat. Het was zijn plek.”

Een avond die alles veranderde

Op een avond ging Kjell samen met vrienden op pad om een spandoek te maken voor iemands verjaardag. Op de terugweg raakte de auto in een bocht van de weg en botste tegen een boom.

“Er werd op ons raam geklopt met een zaklamp,” zegt Roland. “Twee agenten vertelden dat er een ongeluk was gebeurd en dat één inzittende was overleden. En dat Kjell zwaargewond in het ziekenhuis lag. Bij aankomst op de intensive care wist ik al: dit is mis. De arts keek me aan en ik voelde het direct.”Uit onderzoek bleek dat Kjell hersendood was. De bloeding in zijn hoofd drukte op zijn hersenstam. “Het was klaar,” zegt Roland stil.

Orgaandonatie als vanzelfsprekend gebaar

Toen donatie ter sprake kwam, hoefden Erica en Roland niet lang na te denken. “Dat was voor ons vanzelfsprekend. We zijn allebei geregistreerd als donor. We zijn dankbaar dat het kon,” vertelt Erica. “Daardoor hadden we hem nog even bij ons. Ik voelde zijn warmte, ik kon hem nog ruiken, ook al wist ik dat hij al weg was.”

Ook Roland kijkt met dankbaarheid terug op de begeleiding in het ziekenhuis. “Ze waren fantastisch. Ze gaven ook aan dat zijn vrienden afscheid konden nemen. Alles werd met zorg en respect gedaan.”Erica vult aan: “Het was coronatijd, maar dat voelde je daar niet. Een verpleegkundige gaf me zelfs een knuffel. Ze zei: als ik dit nu niet mag doen, stop ik met dit werk. Dat raakte me.”

Een afscheid met liefde en trots

Voor het afscheid wilden Erica en Roland zeker weten dat Kjell er na de donatie nog steeds als ‘hun Kjell’ uitzag. “Hij heeft geen weefsels gedoneerd, alleen zijn organen,” zegt Erica. “Je zag er niets van. Hij bleef onze Kjell.”Er zijn drie mensen die nu verder kunnen leven dankzij Kjells organen. “Dat maakt ons trots,” zegt Roland.

Verdriet dat blijft

Na het verlies van Kjell werd alles anders. “Er is een leven vóór en een leven na,” zegt Roland. “Niets is meer hetzelfde. En dat gezegde dat tijd alle wonden heelt? Dat is gewoon niet waar. Je verliest je kind. Dat klopt niet.”Erica knikt. “De machteloosheid is het moeilijkst. Als iemand ziek is, is er nog hoop. Maar wij hadden geen hoop meer.”

Ze vonden wel steun in hun werk en omgeving. “Al moest ik de eerste werkdag onderweg een paar keer stoppen met de auto,” herinnert Roland zich. “Ik durfde gewoon niet.”

Herdenken met zijn vrienden

Op Kjells verjaardag werd een herdenkingsfeest georganiseerd. “Ik wilde het eigenlijk klein houden,” zegt Erica, “maar hij kende zó veel mensen. Het was goed, ook voor zijn vrienden.”Het feest vond plaats bij de keet – zijn geliefde plek. “En dat doen we elk jaar opnieuw,” zegt Erica. “Voor Kjell.”