‘Het is een steun dat Tom anderen levenskansen heeft gegeven’

Op een avond kreeg Tom (40) een ernstig ongeluk waardoor hij fatale hersenschade opliep. Zijn moeder, Elly Visser uit Hengelo, weet zeker dat hij ja had gezegd op de vraag of hij zijn organen wilde doneren. “Als we het hem hadden kunnen vragen, zou hij ja gezegd hebben.”

Tom’s drukke leven en passie voor voetbal

Tom was een sociale man met een druk leven. Naast zijn gezin en werk runde hij samen met vrienden een café. Hij had een grote passie voor voetbal, iets wat hij van zijn moeder had geërfd.“Meer dan twintig jaar gingen Tom en ik samen naar FC Twente. Daar waren ook zijn vrienden altijd. Heel gezellig.”

Het moment van het ongeluk

Op een koude winteravond gingen politieagenten bij Elly aan de deur met slecht nieuws. Tom lag in het ziekenhuis en was erg ernstig ziek. Niemand wist precies hoe het ongeluk gebeurde. Misschien was hij uitgegleden op de gladde weg. “Mensen hadden zijn koplamp zien zwabberen en hem daarna op de weg gevonden.”

Tussen hoop en vrees

Dagenlang zat Elly met familie aan Tom’s bed, hopend op een wonder.
“Ik hield zijn hand vast, aaide zijn wang. Het medisch team zei dat hij gezond was, maar na een paar dagen was het duidelijk: hij had geen levenskansen meer.”

De moeilijke keuze voor orgaandonatie

Tom stond niet in het Donorregister. De familie moest daarom zelf beslissen over donatie. “Ik hóórde het hem gewoon zeggen: als ik niet meer te redden ben, wil ik anderen helpen. Iedereen was het daarmee eens.”

Troost door het geven van levenskansen

Tom heeft zijn hart, longen, lever en nieren gedoneerd. Alle transplantaties zijn geslaagd. “Dat hij anderen weer levenskansen heeft gegeven, is voor ons een grote steun.”

Een indrukwekkend afscheid

Er kwamen maar liefst 700 mensen naar Toms afscheid. Zijn vrienden organiseerden alles en maakten het heel bijzonder.“Het was enorm indrukwekkend en fijn dat we dat nog konden doen vóór corona.”

Herdenking in het stadion van FC Twente

Tijdens een thuiswedstrijd werd Tom herdacht in het stadion waar hij zo van hield. Zijn vrienden legden een sjaal op zijn stoel en iedereen stond stil bij zijn foto.“Dat was heel indrukwekkend. Mijn kleinzoon kreeg een bal, een shirt en handtekeningen van de spelers.”

Op zoek naar troost

Het verdriet is groot. Elly hoopt ooit troost te vinden bij Toms stoel in het stadion, een plek die voor hen allebei speciaal was.“Ik vind het moeilijk om naar de plek van het ongeluk te gaan, maar het stadion voelt als thuis voor ons.”