'Toen ze zei dat ze donor wilde zijn, viel ik helemaal stil'

Toen baby Ziva nog maar elf weken oud was, werd ze ernstig ziek. Alleen een levertransplantatie kon haar leven redden. De kans dat er op tijd een geschikte donorlever beschikbaar zou zijn, was klein. Maar haar tante Ronella gaf een deel van haar lever – en redde daarmee Ziva’s leven.

Een zeldzame en levensbedreigende ziekte

Hannah herinnert zich het moment nog goed. ‘Onze wereld stortte in toen we hoorden dat Ziva galgangatresie had. Dat is een zeldzame aandoening waarbij de galwegen niet goed zijn aangesloten op de darmen. Ze was nog maar een paar weken oud en kwam al snel op de wachtlijst voor een donorlever. Maar de kans dat er op tijd een lever beschikbaar zou zijn, was klein. Eén op de vijf kinderen overlijdt terwijl ze wachten. Als we geen levende donor zouden vinden, zou ze waarschijnlijk binnen twee jaar overlijden.’

Ziva’s ouders wilden niets liever dan zelf donor zijn. ‘Mijn man Mark en ik waren allebei bereid een deel van onze lever af te staan, maar onze bloedgroep matchte niet met die van Ziva. Dat was een enorme klap. Ik voelde me zó machteloos. Ik wilde het liefst de straat op rennen om willekeurige mensen te vragen of ze donor wilden zijn.’

Een onverwacht aanbod

Toen kwam het telefoontje van haar schoonzus Ronella. ‘Ze zei: “Ik wil een deel van mijn lever aan Ziva geven.” Ik kon niets zeggen. Ik stond gewoon stil. De dankbaarheid die ik voelde, is niet te beschrijven.’

De dag van de transplantatie noemt Hannah een van de meest intense uit haar leven. ‘Ik moest mijn kind van acht maanden toevertrouwen aan de artsen. En tegelijk was ik doodongerust over mijn schoonzus, die een zware operatie moest ondergaan. De transplantatie van Ziva kon wel zestien uur duren.’

Toch voelde Hannah zich gedragen. ‘Ons geloof heeft me geholpen. Toen ik bij Ronella op de IC zat en de arts zei dat het bloed van Ziva inmiddels door haar lever stroomde, was dat zó’n bijzonder moment. Natuurlijk bleef het nog weken spannend, maar uiteindelijk is het goed gekomen.’

Het besluit om donor te worden

Ronella dacht er lang over na voordat ze haar besluit deelde. ‘Toen ik hoorde dat Hannah en Mark geen geschikte donor waren, begon ik te bidden. Steeds vaker had ik het gevoel: misschien ben ík het wel. Ik deelde dat eerst met niemand. Ik wilde zeker weten dat ik het niet uit impuls zou doen.’

Ze overwoog alles heel zorgvuldig. ‘Ik dacht aan mijn drie kinderen, aan mijn werk. Ik had net een vast contract gekregen bij de huisartsenpraktijk. Mijn man zou zorgverlof moeten opnemen. Het was geen makkelijke beslissing.’ Maar toen dacht ze aan haar overleden zoontje. ‘In 2015 werd mijn zoontje Mels doodgeboren, na 38 weken zwangerschap. Ik dacht: het zal toch niet gebeuren dat we wéér een kindje moeten begraven in de familie? Toen wist ik: ik ga dit doen.’

Een zware operatie, een hechte band

De onderzoeken waren grondig. ‘Ik werd volledig doorgelicht, lichamelijk en psychisch. Toen bleek dat ik geschikt was, waren we zó blij. De operatie verliep goed, al was het herstel zwaar. Ik heb drie dagen liggen schreeuwen van de pijn. Mijn lichaam reageerde niet goed op de pijnstilling.’

Op een van de moeilijkste momenten kwam Hannah even bij haar kijken.‘Het was eigenlijk geen bezoekuur, maar ze wilde gewoon even bij me zijn. Dat is zo tekenend voor onze band. Ze is niet alleen mijn schoonzus, ze is ook mijn vriendin.

'Dit litteken mag iedereen zien'

Een jaar na de transplantatie is Ronella weer helemaal hersteld.‘Als ik zie hoe Ziva nu speelt, loopt, praat – dat is een wonder. Ze is de vrolijkste dreumes die ik ken. Natuurlijk blijft ze kwetsbaar en moet ze haar leven lang medicijnen slikken, maar ze leeft.’

Ronella draagt nu een zichtbaar litteken over haar buik. ‘Ik zei laatst tegen mijn man Kees: misschien moet ik een badpak kopen in plaats van een bikini. Maar hij zei: “Nee hoor, dit mag iedereen zien.” En hij heeft gelijk. Het is een streep om trots op te zijn.’