‘Mijn moeder gaf anderen een tweede leven’

De eerste klachten

'Vier weken voordat ze stierf, afgelopen voorjaar, kreeg ze erge hoofdpijn en moest vaak overgeven. Dat duurde steeds een paar dagen. Bezoekjes aan de huisarts en behandelingen door een fysiotherapeut hielpen niet. Op de fatale dag raakte ze ’s ochtends bewusteloos. Mijn vader belde 112, maar toen de ambulance kwam, was ze weer glashelder. Ze maakte wel een afspraak bij de huisarts, die ’s middags op huisbezoek kwam. Omdat papa naar zijn werk moest, loste ik hem af.'

In de zes minuten dat Michelle naar de apotheek ging, raakte haar moeder opnieuw bewusteloos. 'Toen ik 112 belde, kreeg ik de instructie om haar te reanimeren. Dat kon ik dankzij mijn cursus bedrijfshulpverlening. Je zet een knop om en je dóét het.'

In het ziekenhuis

In het ziekenhuis wees een scan uit dat haar moeder een hersenbloeding had gehad. 'Even dachten we dat blijvend hersenletsel het ergste scenario zou zijn, maar kort daarna vertelde de neuroloog dat er geen hersenactiviteit meer was en dat mama waarschijnlijk snel zou komen te overlijden. Ik had twee uur eerder nog met haar zitten praten! We waren allemaal in shock.'

Een zorgzaam mens

'Ik mis ons mam heel erg. We kijken niet meer met z’n allen op zondag Formule 1, wat ze zo gezellig vond. En ik mis haar op de tribune bij de thuiswedstrijden basketbal. Als ik aan de beurt was, waste ze ook altijd de tenues van ons team, zo lief. Ze was zorgzaam, op een subtiele manier. Uit wat haar leidinggevende tijdens de crematie zei, begrepen we dat ze in haar werk precies hetzelfde was als thuis.'

Niet als donor geregistreerd

'Ze was niet als donor geregistreerd, maar had er met papa wel over gesproken, ook omdat hij hartpatiënt is. Toen hadden ze allebei gezegd dat ze alles wilden doneren. Daarom stonden we er allemaal meteen achter toen die vraag kwam. Het paste helemaal bij haar.' Haar longen, nieren en lever werden met succes getransplanteerd. 'We zijn superblij dat ze die mensen een tweede leven heeft kunnen geven. Iets positiefs bij alles wat zo verschrikkelijk was.'

Afscheid

De familie nam afscheid met de hond aan het voeteneinde van het bed. Dagen voor haar overlijden hadden Michelle’s ouders nog een vakantie geboekt naar Italië. Het gezin maakte die reis alsnog en strooide haar as uit aan zee, precies op het moment dat het begon te regenen. 'Alsof ze erbij was.'

Herinneringsdag

De sterfdag noemt Michelle liever een herinneringsdag. Samen met haar vader en zusje koestert ze mooie momenten. De dag erna, de dag van de transplantaties, voelt ook bijzonder. 'Ik vraag me soms af hoe het met deze mensen is. Of mama nog steeds doorleeft in andere mensen. Het klinkt gek, maar voor ons is het nog steeds een fijne gedachte.'

Hoe het nu gaat

'Hoe gaat het?' Een vraag die ik vaak krijg en waarvan ik het altijd moeilijk vind om daar een eenduidig antwoord op te geven. Het gaat in ieder geval beter dan twee jaar geleden. En dat is ook al een stap om trots op te zijn.'